We hebben allemaal van die irritante situaties in onze relatie (en leven) die steeds maar terugkeren. Afspraken die we maken met onze partners, die niet worden nagekomen. Bijvoorbeeld, je partner die niet uit bed te branden is in de ochtend (bij ons thuis ben ik dat, I admit), altijd te laat thuis is voor het eten, niet echt stopt met roken, drinken of te lang doorzakken met vrienden. Het kan van alles zijn.
Je zoekt dan naar een oplossing voor het probleem, wordt boos op je partner dat hij zich (weer) niet aan de afspraak heeft gehouden en deze LP gaat op repeat. Want de volgende keer / dag / maand gebeurt het gewoon weer.
Wat doe je nou in zo’n situatie. Want dit is natuurlijk mega frustrerend en je voelt je niet serieus genomen. Het heeft effect op jou, het gezin en jullie relatie. En dat allemaal door hem. Waarom kan hij zich nu niet gewoon aan de afspraak houden? Waarom gaat hij altijd over mijn grenzen heen? Hoe vaak moet ik dit nog zeggen of ruzie over maken? Dit is echt een Probleem met een hoofdletter P!
Ik heb een aantal dingen voor je op een rijtje gezet om eens over na te denken.
Ten eerste het woord: probleem. De woorden die wij gebruiken hebben energie, een lading. Probleem is een van de woorden die – zo noem ik het altijd – giftig zijn. Lees: een negatieve lading hebben. Als je iets bestempelt als een probleem, dan moet er ook een oplossing gevonden worden en als die er niet 1-2-3 is, dan heb je er een probleem bij. Problemen maken dat je je machteloos voelt. Zeker als het probleem bij de ander ligt, namelijk dat die de afspraken niet nakomt.
Een ander woord voor probleem dus. Nu moet je wel behoorlijk “verlicht” zijn om een probleem te zien als een kans, namelijk een kans op verandering. Dat is wellicht een flinke stap te ver. Maar zou je een probleem ook kunnen zien als een signaal? Een signaal dat er iets mag veranderen tussen jullie of in jou?
Vraag jezelf eens af, bijvoorbeeld:
Waarom raakt dit mij zo?
En bij het antwoord op die vraag: en hoe komt dat dan, dat het me zo raakt? Hoe voel ik me dan precies?
En wat triggert dit bij mij?
Kan ik me openstellen voor de mogelijkheid dat de oplossing van het “probleem” wel eens iets heel anders zou kunnen zijn dan ik me nu kan indenken?
Dit soort vragen zijn oplossingsgerichte vragen, die helpend zijn om bij jezelf na te gaan in welke richting de oplossing gevonden kan worden. Deze vragen hebben, ook weer, een hele andere lading dan: waarom gaat hij nou steeds over mijn grenzen heen? Of waarom kan hij zich nou nooit…. want dat zijn vragen die je alleen maar verder de put in helpen.
Ik wil je graag wakker schudden vandaag, dus kun je je openstellen voor het volgende: Zolang je de verantwoordelijkheid voor je eigen gevoel buiten jezelf legt: m.a.w. door HEM voel ik me ZUS OF ZO, ben je aan de goden overgeleverd. Dan blijf je voor altijd een speelbal van de personen om je heen.
De truc is dus, om bij jezelf na te gaan wat er dan zo getriggerd wordt en dat te gaan loslaten. Kun je zelf verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens en te stoppen om die sleutel aan een ander weg te geven?
Concreet: als ik me niet serieus genomen voel, triggert dat vaak: ik ben niet goed genoeg of er wordt niet van mij gehouden. De vraag is dan vervolgens: is dat eigenlijk wel waar? Eh, nee, dat is (natuurlijk) helemaal niet waar.
Een hoop vragen om aan jezelf te stellen dus, maar de kern van dit verhaal is dit: door jezelf vragen te stellen en je niet afhankelijk te maken van de actie / reactie van de ander, houd je zelf de sleutel van je eigen geluk in handen.
Einstein zei het al zo mooi:
No problem can be solved from the same level of consciousness that created it.
Je zult jezelf dus in een andere mindset moeten gaan “slingeren” om het signaal op te gaan pikken. En dat doe je door het stellen van oplossingsgerichte vragen. Hé, wat dit hier nou eigenlijk echt onder?
Om er nog maar een quote in te gooien, ditmaal van Buddha,
Holding on to anger is drinking poison en expecting the other person to die.
Of, anders gezegd: jij bent degene die uiteindelijk een hartaanval/zenuwinzinking/depressie/burn-out of wat het ook is, krijgt als je blijft vasthouden aan jouw frustratie / woede of welke emotie dan ook over deze situatie. Niet je partner, die heeft namelijk alleen last van zijn eigen gedrag of reactie.
Is het probleem daarmee meteen opgelost? Waarschijnlijk niet, maar als je jouw frustratie kunt loslaten, krijgt de ander ook (energetisch) de ruimte om iets met het signaal te gaan doen.
Voor vragen hierover kun je altijd bij me terecht. Meer hierover vind je in de Moonchild podcast aflevering van deze week.
