Als je relatie niet lekker loopt, kan dat heel zwaar voelen. Zeker als je voor je gevoel alles al geprobeerd hebt, maar niets helpt. Je zit vast in een neverending story, een patroon waar je niet uitkomt. Het is alsof je onderaan de berg staat, je al vaak geprobeerd hebt om er tegenop te klimmen, maar steeds weer naar beneden valt. Soms val je keihard en soms raak je gewond door stenen die naar beneden rollen. Je weet niet meer welk pad te kiezen, het voelt machteloos.
Je voelt je verdrietig, maar je gaat dapper door. Je geeft de strijd niet op! Intussen ben je doodmoe en laat je ook niet altijd de beste versie van jezelf zien. Schuldgevoel knaagt, naar de kinderen vooral. Wat nu?
Wat nu als de zwaarte ervan af zou gaan? Als je waar je NU staat als vertrekpunt neemt? En je jezelf toestemming zou geven om toe te groeien naar jouw droomrelatie met je partner.
Een van de dingen die daarbij helpt, is je emoties niet langer weg te duwen. Wij zijn (bijna) allemaal opgevoed met het wegdrukken of ontkennen van emoties. Vooral de emoties die niet zo fijn voelen, zoals angst, verdriet en boosheid. Ga eens na hoe er bij jou vroeger thuis met emoties werd omgegaan. Mochten ze er zijn? Tot welke hoogte? Welke emoties waren oké en welke niet?
Als we langere tijd emoties wegdrukken of negeren, vreten ze een weg naar binnen. Het tast ons geluk aan en als we niet uitkijken, vreten ze ons op richting burn-out of depressie. Het krachtigste tegengif dat ik ken, is emoties er te laten zijn. Ze te ervaren in plaats van weg te drukken. Eng? Ja, als je het niet gewend bent, is dat echt even wennen. Maar geloof me: aan de andere kant van de medaille is het veel fijner.
Zuivere emoties duren niet lang: zo’n anderhalve minuut. Wat er daarna gebeurt is dat onze mind, ons ego, onze verhalen, met ons aan de haal gaan. Als een langspeelplaat op repeat.
Je kent het wel: je hebt ruzie met je partner om iets onbenulligs, hij zegt iets als: “jij ook altijd met je….&^%$” en hóp de plaat gaat op repeat. Zo gaat het nou áltijd, zucht. Je voelt de irritatie opkomen en later maakt dat plaats voor verdriet over wat er niet is: verbinding en fijne communicatie. Je kunt het zo uittekenen. Je raapt jezelf bij elkaar en gaat over tot de orde van de dag.
Dít is wat die zwaarte veroorzaakt. Als je niet uitkijkt, wordt dit dagelijkse kost. Zoveel vrouwen die ik spreek, voelen zich niet meer fijn in hun eigen relatie, hun eigen huis. Dat gevoel stoppen ze weg en dat is uiteindelijk wat er voor kan zorgen dat ze tegen mij zeggen: als ik niks doe, glijd ik zo een burn-out in. Herkenbaar?
Ik wil niet zeggen dat met het ervaren van emoties alles is opgelost. Wat ik wél zeg, is dat emoties hele goede wegwijzers zijn. Als je luistert naar je emoties, zul je ervaren dat er verborgen schatten liggen ónder die emoties. Hoe zou het voor je zijn als je je emoties de ruimte geeft en niet meer weg stopt, en luistert naar de boodschappen die jouw emoties je te vertellen hebben? En dan niet door in je boosheid er van alles uit te flappen (want woorden kun je nooit meer terugnemen, hoe vaak je ook sorry zegt) – maar door je bewust te worden van wat deze emotie jou in dit moment te vertellen heeft.
Wil je weten hoe? Luister dan naar de episode van de Moonchild podcast deze week.
